schrijven is vaak rijden op de limiet
het is veelal aanklampen op je laatste adem
want je hangt maar wat snel aan het elastiek
als er in het peloton van woorden nerveus
wordt gekoerst en je maar niet dichterbij
kan komen als je tracht een gat te dichten
soms als het even afvlakt
voor je met de slotklim begint
oog je opeens weer fris
en schrijf je met een mooie pedaalslag
geef er maar eens een slok op
en maal door op het grote blad
al schrijf je voortdurend diep in het rood
toch verwacht je de commentaarstem
dat je niet goed meer bent
dat de een na de ander eraf moet
dat je straks geparkeerd staat
hopelijk ben je wél de betere daler
maar ja de meet is op de top getrokken
je zakt er doorheen
en gaat op zoek naar een bus
daar kun je in ieder geval nog
mee thuiskomen
Bert Struyvé