voor Tom Dumoulin
Een er Italiaans uitziende mooie renner rijdt zich
na drie beenharde weken stijlvol het Giro-roze in,
met longen, hart en spieren om U tegen te zeggen,
met een grinta die zijn huid als goud doet glanzen,
in een chronostijl die aan Maître Jacques doet denken,
met een kopje dat verdomd goed weet wat het wil.
Uit het zuiders Limburg drijft Holland boven,
de net-niet-tijden zijn in één ruk weggevaagd,
de bruine duik in een gracht was zelfs nodig
om er nog dagenlang de suspens in te houden.
Indiaan Quintana speelt finaal een figurantenrol
in deze spaghettiwestern op twee wielen en carbon,
Nibali laat in Messina de haaientanden thuis en
bijt zijn ordinair gebit stuk op Maastrichts staal.
En ik, ik denk aan het roze uit mijn kindertijd
toen mijn moeder midden jaren '50 in die kleur
yoghurt in kleine glazen flesjes kocht.
De smaak was hemels en leeft nog op mijn tong,
ik verlang er naar maar hij bestaat niet meer,
het roze van Dumoulin komt in de plaats en
smaakt naar meer, ik ben gulzig, Tom !
Willie Verhegghe
